Właściwości chemiczne
pH – jest jednym z ważniejszych wskaźników jakości wody ponieważ określa stopień jej zasadowości lub kwasowości. Zakres skali pH zawiera w sobie wartości do 0 do 14. Wyraża się go w jednostkach wykładnika wodorowego, który określa czy woda jest związkiem obojętnym o pH=7, wodą kwaśną, która posiada pH<7, lub wodą zasadową o pH>7. Najczęściej spotyka się wody o pH = 6,5 – 7,5. Należy zwrócić uwagę, że wartość pH zmienia się wraz z temperaturą. Skala pH ma szerokie znaczenie praktyczne najczęściej do oceny korozyjności wody oraz wyboru technologii uzdatniania.
Twardość – jest to cecha charakterystyczna wody spowodowana sumaryczną zawartością rozpuszczonych w niej soli, głównie jonów wapnia Ca2+ i magnezu Mg2+. Twardość wyraża się w milivalach na litr (mval/dm3) przy czym w praktyce bardzo często rozróżnia się stopnie twardości: niemieckie, francuskie oraz angielskie. W energetyce, ciepłownictwie i chłodnictwie twardość jest najważniejszą cechą charakterystyczną jakości wody gdyż wpływa zarówno na korozyjność wody jak i podatność do tworzenia twardych osadów.
Chlorki – dzięki temu, że większość z nich charakteryzuje się dobrą rozpuszczalnością w wodzie oraz występują w skorupie ziemskiej w postaci pokładów soli powoduje, że jon chlorkowy znajduje się niemal we wszystkich wodach naturalnych jako chlorki wapnia CaCl2, magnezu MgCl2, oraz sodu NaCl. Sposób w jaki dostają się do wód gruntowych i powierzchniowych polega na wymywaniu pokładów w glebie lub wskutek odprowadzania ścieków. Chlorki wyraża się w mg Cl/dm3. W znaczny sposób wpływają na przewodność właściwą wody i na jej właściwości korozyjne. W kontakcie z siarczanami wykazują silne właściwości korozyjne. Niezwykle ważne jest badanie zawartości chlorków w stacjach uzdatniania wody ze względu na to, że są one regenerowane NaCl.
Zasadowość (alkaliczność) – jest wskaźnikiem określającym zawartość w wodzie wodorotlenków, węglanów i wodorowęglanów, wapnia, magnezu, sodu i potasu. W zależności od anionu powodującego zasadowość wyróżnia się: zasadowość ogólną (całkowitą), wodorotlenową, wodorowęglanową (wywołaną przez kwaśne węglany) oraz węglanową. Wyraża się ją w milivalach na litr (mval/dm3). Zasadowość oznacza się miareczkując kwasem solnym wobec fenoloftaleiny (zasadowość p – alkaliczność), a następnie oranżu metylowego (zasadowość m – alkaliczność).
Żelazo – jest jednym z najczęściej występujących pierwiastków w wodach podziemnych. W wodach powierzchniowych w zasadzie żelazo nie występuje lub znaleźć je można w małych ilościach. Związki żelaza łatwo wytrącają się w wodzie, powodując stopniowe zmętnienie i brunatnienie wód. Zwiększona zawartość żelaza w przewodach wodnych może powodować odkładanie się twardych lub mazistych osadów, które odrywają się od ścianek dając efekt brudnej wody. Obecność zwiększonej ilość żelaza może również powodować rozwój bakterii żelazistych. Zawartość żelaza w wodzie określa się w miligramach na litr (mg/dm3).
Krzemiany – główny komponent kamienia krzemianowego powstający na skutek kontaktu krzemionki z nawet niewielkimi ilościami jonów wapnia i magnezu zawartymi w wodzie kotłowej. Zawartość związków krzemu określa się w miligramach na litr (mg/dm3). Woda posiadająca w swoim składzie krzemionkę nie powinna służyć do zasilania kotłów i musi ulec oczyszczeniu. Krzemionka, która jest zawarta w wodzie w postaci koloidalnej jak i jonowej może powodować tworzenie się w kotłach kamienia krzemianowego oraz zanieczyszczać parę. W przypadku kotłów wysokoprężnych woda nie może zawierać krzemionki.
Przewodnictwo elektryczne – jest właściwością wody określającą zdolność do przewodzenia prądu elektrycznego przez elektrolit spowodowaną rozpuszczonymi w niej solami, jest tym większa im wyższe jest stężenie soli. Przewodnictwo wyraża się w Siemensach na centymetr (S/cm) lub mikrosiemensach na centymetr (µS/cm). Przewodność 1 µS/cm jest równa zawartości 0,55 mg NaCl/dm3 H2O w 20oC. Dzięki znanemu przewodnictwu w prosty sposób w przybliżeniu można określić stopień zdemineralizowania wody.